Monografia Góralki, taterniczki, turystki. Kobiety w literaturze o Tatrach do 1939 roku stanowi swoistą herstory (terminem tym określa się narracje, które w historycznej refleksji istotnie uwzględniają kobiety), w której autorka dokonuje próby usytuowania bohaterek i autorek w historii literatury o Tatrach – z punktu widzenia zarówno męskiego wzorca, jak i samodzielnej roli kulturotwórczej, jaką odgrywają. Punktem wyjścia analizy skatalogowanego w monografii materiału, obejmującego okres do 1939 roku, stało się wyodrębnienie najmocniej wyrazistych i specyficznych typów pań w zależności od odgrywanych poprzez nie ról społecznych i ich rozległych i najróżniejszych związków z przestrzenią Tatr i Zakopanego. W pracy wskazano następujące typy: góralki, rezydentki, a także gościnie (taterniczki i turystki wysokogórskie, narciarki, kuracjuszki, wczasowiczki). Selekcję skatalogowanego materiału źródłowego – obejmującego utwory etnograficzne, wspomnieniowe i publicystyczne i reprezentującą przeróżne obiegi literackie i przeróżną gatunkowo twórczość beletrystyczną – przeprowadzono w odniesieniu do tych reprezentatywnych typów i w nawiązaniu do charakterystycznych relacji z przestrzenią wysokogórską i podhalańską, w jakie wchodzą bohaterki. Analiza materiału prowadzi do charakterystyki wyszczególnionych grup, zawierającej ich ewolucję i opis funkcji i znaczenia pań: po pierwsze, w literaturze o Tatrach – z perspektywy równocześnie jej rozwoju, jak i obrazu świata przedstawionego, po drugie, w życiu społecznym, popularyzacji aktywności w przestrzeni i budowaniu wizerunku regionu i kształtowaniu się lokalnych mitów.