- Producent: Airfix
- Kategoria: Pozostałe modele do sklejania
Artykuł modelarski asygnowany dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, tworzony z polistyrenu, opakowanie nie posiada farb, kleju i pędzli.
Pudełko mieści pakiet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
ilość części: 141
wymiary modelu (mm): L268 x W186
Poziom trudności (1-łatwy, 4-b.skomplikowany): 3
Model do sklejania, tworzony z polistyrenu, opakowanie nie posiada farb, kleju i pędzli.
Pudełko mieści pakiet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
ilość części: 141
wymiary modelu (mm): L268 x W186
Poziom trudności (1-łatwy, 4-b.skomplikowany): 3
Punkty promocyjne Airfix: 3
potężny Blackburn Buccaneer był jednym z najskuteczniejszych samolotów uderzeniowych niskiego poziomu w okresie zimnej wojny, początkowo wszedł do służby w Royal Navy w 1962 roku, aby przeciwdziałać wielkiemu zagrożeniu ze strony masowego programu ekspansji marynarki wojennej. Zamiast stawić czoła rażącemu kosztowi budowy własnych statków, by sprostać temu zagrożeniu, Brytyjczycy myśleli wówczas, że użyją nowego odrzutowca do zniszczenia sowieckich statków przy pomocy kombinacji broni tradycyjnej i nuklearnej. Zdolny do arcytrudnie pokaźnych szybkości na niskim poziomie, Buccaneer okazał się świetnym samolotem do utrzymania krajów Układu Warszawskiego na paluszkach, mimo że na sprawność pierwszych Korsarzy, którzy podjęli służbę, wpłynął brak mocy dwóch de Havilland Silniki Gyron Junior.
Działając z pokładów stosunkowo niewielkich lotniskowców w sporej Brytanii, Buccaneer musiał być twardy, a jego wytrzymałe, bezsensowne podejście do projektowania zostało dość sprawnie wyróżnione przez procedurę produkcji i testowania samolotu. Zbudowany w zakładzie Blackburn Aviation w Brough każdy zmontowany Buccaneer był transportowany drogą, ciągnięty za ciężarówkę na własnym podwoziu. Wyruszyliby około 16 mil po krętych wiejskich drogach i mostach z ostrymi zakrętami do zakładu marki Holme-on-Spalding Moor, gdzie przejdą końcowe kontrole i testy w locie.
Zajmując się większością problemów, które zapobiegały wczesnym samolotom zastosowanie ich pełnego potencjału, Buccaneer S.2 był wyraźnie lepszą platformą, oferującą zmienione skrzydło, rozszerzoną objętość paliwa i parę potężnych silników Rolls Royce Spey. Ten nowy rodzaj zapewnił Fleet Air Arm naprawdę nieszablonowy samolot szturmowy, który wyróżniał się na niskim poziomie środowiska, w którym miał działać. Jedną ze szczególnie użytecznych cech konstrukcyjnych samolotu, który operował przeważnie nad wodą, był rodzaj fotela wyrzucającego zamontowanego w Buccaneer - w sytuacji rowu siedzenie nadal by się uruchamiało, nawet gdyby samolot był zanurzony. Gdy Royal Navy wycofała swoich pokaźniejszych przewoźników w 1978 roku, ich ukochane Buccaneers zostały przekazane pod opiekę Royal Air Force, które były już wielbicielami wielu cech posiadanych poprzez ten samolot i wdzięczne za ten wzrost ich zapasów. W szczytowej sile pod koniec lat siedemdziesiątych Blackburn Buccaneer wyposażył nie mniej niż sześć eskadr Royal Air Force.
Działając z pokładów stosunkowo niewielkich lotniskowców w sporej Brytanii, Buccaneer musiał być twardy, a jego wytrzymałe, bezsensowne podejście do projektowania zostało dość sprawnie wyróżnione przez procedurę produkcji i testowania samolotu. Zbudowany w zakładzie Blackburn Aviation w Brough każdy zmontowany Buccaneer był transportowany drogą, ciągnięty za ciężarówkę na własnym podwoziu. Wyruszyliby około 16 mil po krętych wiejskich drogach i mostach z ostrymi zakrętami do zakładu marki Holme-on-Spalding Moor, gdzie przejdą końcowe kontrole i testy w locie.
Zajmując się większością problemów, które zapobiegały wczesnym samolotom zastosowanie ich pełnego potencjału, Buccaneer S.2 był wyraźnie lepszą platformą, oferującą zmienione skrzydło, rozszerzoną objętość paliwa i parę potężnych silników Rolls Royce Spey. Ten nowy rodzaj zapewnił Fleet Air Arm naprawdę nieszablonowy samolot szturmowy, który wyróżniał się na niskim poziomie środowiska, w którym miał działać. Jedną ze szczególnie użytecznych cech konstrukcyjnych samolotu, który operował przeważnie nad wodą, był rodzaj fotela wyrzucającego zamontowanego w Buccaneer - w sytuacji rowu siedzenie nadal by się uruchamiało, nawet gdyby samolot był zanurzony. Gdy Royal Navy wycofała swoich pokaźniejszych przewoźników w 1978 roku, ich ukochane Buccaneers zostały przekazane pod opiekę Royal Air Force, które były już wielbicielami wielu cech posiadanych poprzez ten samolot i wdzięczne za ten wzrost ich zapasów. W szczytowej sile pod koniec lat siedemdziesiątych Blackburn Buccaneer wyposażył nie mniej niż sześć eskadr Royal Air Force.
