- Producent:
- Kategoria: Pozostałe modele do sklejania
Artykuł modelarski asygnowany dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, stworzony z polistyrenu, opakowanie nie gromadzi farb, kleju i pędzli.
Pudełko mieści komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania i kalkomanie i części do modelu.
6 kwietnia 1917 roku Stany Zjednoczone Ameryki wypowiedziały wojnę Niemcom i wkrótce zorganizowano Amerykańskie Siły Ekspedycyjne do walki w Europie. Propaganda rządu USA nawoływała ludzi do wstąpienia do armii, a apel ten znalazł gotową odpowiedź w całym społeczeństwie amerykańskim. Lecz tak naprawdę USA mogły wówczas wspierać armie Ententy jedynie formacjami piechoty albo kawalerii. Ta ogromna potęga produkcyjna o tak znacznym potencjale przemysłowym wciąż nie posiadała ani własnych sił pancernych, ani regularnych jednostek powietrznych. Żeby rozwiązać ten problem, natychmiast uruchomiono zakup pojazdów brytyjskich i francuskich, a władzom wojskowym polecono rozważyć zakup licencji na budowę różnego rodzaju uzbrojenia, w tym samolotów, w samych USA.
Dwumiejscowy samolot ogólnego przeznaczenia de Havilland DH.4, zaprojektowany przez Geoffreya de Havillanda w połowie 1916 roku, pod wieloma względami wyprzedzał swoje czasy i miał nowoczesną konstrukcję z obfitym potencjałem modernizacji w przyszłości. Jedną z głównych wad była instalacja silnika. Różne brytyjskie producenta instalowały w płatowcu przeróżne silniki, co zawsze prowadziło do pojawienia się licznych modyfikacji; na dodatek większość brytyjskich silników miała wady technologiczne. Wraz z różnymi innymi brytyjskimi typami, de Havilland DH.4 został zakupiony przez specjalną komisję wojskową, która przybyła do Europy ze Stanów Zjednoczonych latem 1917 roku.
Po przybyciu do USA i przestudiowaniu ich dokumentacji technicznej, to właśnie de Havilland został wybrany jako optymalny do rozpoczęcia jego masowej produkcji w fabrykach w USA; lecz Amerykanie od razu odrzucili silnik Rolls Royce Eagle, preferując własny silnik Liberty, podobny pod względem wielkości i osiągów,pokaźnie bardziej niezawodny w użyciu. Wizualnie samolot mało się zmienił, z wyjątkiem przeprojektowanej części przedniej wokół instalacji silnika. Nos miał typowy kształt chłodnicy, żaluzje zapewniające udoskonaloną wentylację silnika i nowy górny panel kadłuba. W przeciwnym razie brytyjskie karabiny maszynowe Vickers zostały wymienione na amerykańskie Marliny. W produkcję DH-4 zaangażowane były fabryki Dayton-Wright, standard Aircraft i Fisher Body. Tym trzem firmom udało się wyprodukować ponad pięć tysięcy Liberty DH-4 w niedługim czasie.
podczas gdy Amerykanie produkowali masowo Liberty DH-4 i wysyłali go na wojnę w Europie, Brytyjczycy ulepszyli konstrukcję DH.4 i wkrótce dostarczyli na linię frontu jego następcę DH.9 wojskowy. Geoffrey de Havilland wyeliminował główne wady „Czwórki”. Zmniejszono odległość pomiędzy załogą, przenosząc wrażliwy zbiornik paliwa, który znajdował się między pilotem a strzelcem; ulepszył także system dostarczania paliwa do silnika. W tym czasie amerykańskie maszyny, które weszły już na wojnę i w przeciwieństwie do brytyjskiego DH.4 nie miały obszerniejszych problemów z silnikiem, poniosły straszliwe straty w wyniku spalonych zbiorników paliwa, uszkodzeń podczas walk powietrznych oraz na skutek ciągłych problemów z silnikiem układ paliwowy silnika. Samolot błyskawicznie zyskał przydomek „Płonąca Trumna”, a piloci Liberty DH-4 bardzo zazdrościli swoim rodakom latającym na Breguet 14 czy Salmson 2A2. Duchy amerykańskich pilotów zostały zdemoralizowane; po prostu zaczęli bać się niebezpiecznego samolotu.
Po intensywnym użyciu Liberty DH-4 w głównych bitwach powietrznych drugiej połowy 1917 roku siły zbrojne USA rozpoczęły stopniową modernizację na korzyść francuskich dwumiejscowych samolotów. W połowie 1918 roku Liberty DH-4 był używany coraz rzadziej, a maszyny podano do jednostek rozpoznawczych i nowo wytworzonych jednostek lotniczych Marynarki Wojennej USA. W trakcie gdy wśród amerykańskich pilotów w Europie narastała niechęć do „Płonących Trumn”, projektanci w USA próbowali rozwiązać problemy z układem paliwowym. W rezultacie powstał DH-4B w tej wersji, ze zmienioną lokalizacją zbiornika paliwa i ulepszonym układem paliwowym silnika. Nie wysłano go jednak na wojnę w Europie. Wraz z zakończeniem I wojny światowej jednocześnie w Ameryce, jak i w Europie zaczął panować duch pacyfizmu, a Kongres nie przeznaczył żadnych środków na nowe rozwiązania. Obfita liczba Liberty DH-4, które wróciły z Europy do USA, została przebudowana na DH-4B, a samoloty nadal były
Model do sklejania, stworzony z polistyrenu, opakowanie nie gromadzi farb, kleju i pędzli.
Pudełko mieści komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania i kalkomanie i części do modelu.
6 kwietnia 1917 roku Stany Zjednoczone Ameryki wypowiedziały wojnę Niemcom i wkrótce zorganizowano Amerykańskie Siły Ekspedycyjne do walki w Europie. Propaganda rządu USA nawoływała ludzi do wstąpienia do armii, a apel ten znalazł gotową odpowiedź w całym społeczeństwie amerykańskim. Lecz tak naprawdę USA mogły wówczas wspierać armie Ententy jedynie formacjami piechoty albo kawalerii. Ta ogromna potęga produkcyjna o tak znacznym potencjale przemysłowym wciąż nie posiadała ani własnych sił pancernych, ani regularnych jednostek powietrznych. Żeby rozwiązać ten problem, natychmiast uruchomiono zakup pojazdów brytyjskich i francuskich, a władzom wojskowym polecono rozważyć zakup licencji na budowę różnego rodzaju uzbrojenia, w tym samolotów, w samych USA.
Dwumiejscowy samolot ogólnego przeznaczenia de Havilland DH.4, zaprojektowany przez Geoffreya de Havillanda w połowie 1916 roku, pod wieloma względami wyprzedzał swoje czasy i miał nowoczesną konstrukcję z obfitym potencjałem modernizacji w przyszłości. Jedną z głównych wad była instalacja silnika. Różne brytyjskie producenta instalowały w płatowcu przeróżne silniki, co zawsze prowadziło do pojawienia się licznych modyfikacji; na dodatek większość brytyjskich silników miała wady technologiczne. Wraz z różnymi innymi brytyjskimi typami, de Havilland DH.4 został zakupiony przez specjalną komisję wojskową, która przybyła do Europy ze Stanów Zjednoczonych latem 1917 roku.
Po przybyciu do USA i przestudiowaniu ich dokumentacji technicznej, to właśnie de Havilland został wybrany jako optymalny do rozpoczęcia jego masowej produkcji w fabrykach w USA; lecz Amerykanie od razu odrzucili silnik Rolls Royce Eagle, preferując własny silnik Liberty, podobny pod względem wielkości i osiągów,pokaźnie bardziej niezawodny w użyciu. Wizualnie samolot mało się zmienił, z wyjątkiem przeprojektowanej części przedniej wokół instalacji silnika. Nos miał typowy kształt chłodnicy, żaluzje zapewniające udoskonaloną wentylację silnika i nowy górny panel kadłuba. W przeciwnym razie brytyjskie karabiny maszynowe Vickers zostały wymienione na amerykańskie Marliny. W produkcję DH-4 zaangażowane były fabryki Dayton-Wright, standard Aircraft i Fisher Body. Tym trzem firmom udało się wyprodukować ponad pięć tysięcy Liberty DH-4 w niedługim czasie.
podczas gdy Amerykanie produkowali masowo Liberty DH-4 i wysyłali go na wojnę w Europie, Brytyjczycy ulepszyli konstrukcję DH.4 i wkrótce dostarczyli na linię frontu jego następcę DH.9 wojskowy. Geoffrey de Havilland wyeliminował główne wady „Czwórki”. Zmniejszono odległość pomiędzy załogą, przenosząc wrażliwy zbiornik paliwa, który znajdował się między pilotem a strzelcem; ulepszył także system dostarczania paliwa do silnika. W tym czasie amerykańskie maszyny, które weszły już na wojnę i w przeciwieństwie do brytyjskiego DH.4 nie miały obszerniejszych problemów z silnikiem, poniosły straszliwe straty w wyniku spalonych zbiorników paliwa, uszkodzeń podczas walk powietrznych oraz na skutek ciągłych problemów z silnikiem układ paliwowy silnika. Samolot błyskawicznie zyskał przydomek „Płonąca Trumna”, a piloci Liberty DH-4 bardzo zazdrościli swoim rodakom latającym na Breguet 14 czy Salmson 2A2. Duchy amerykańskich pilotów zostały zdemoralizowane; po prostu zaczęli bać się niebezpiecznego samolotu.
Po intensywnym użyciu Liberty DH-4 w głównych bitwach powietrznych drugiej połowy 1917 roku siły zbrojne USA rozpoczęły stopniową modernizację na korzyść francuskich dwumiejscowych samolotów. W połowie 1918 roku Liberty DH-4 był używany coraz rzadziej, a maszyny podano do jednostek rozpoznawczych i nowo wytworzonych jednostek lotniczych Marynarki Wojennej USA. W trakcie gdy wśród amerykańskich pilotów w Europie narastała niechęć do „Płonących Trumn”, projektanci w USA próbowali rozwiązać problemy z układem paliwowym. W rezultacie powstał DH-4B w tej wersji, ze zmienioną lokalizacją zbiornika paliwa i ulepszonym układem paliwowym silnika. Nie wysłano go jednak na wojnę w Europie. Wraz z zakończeniem I wojny światowej jednocześnie w Ameryce, jak i w Europie zaczął panować duch pacyfizmu, a Kongres nie przeznaczył żadnych środków na nowe rozwiązania. Obfita liczba Liberty DH-4, które wróciły z Europy do USA, została przebudowana na DH-4B, a samoloty nadal były
