- Producent:
- Kategoria: Pozostałe modele do sklejania
Artykuł modelarski asygnowany dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, stworzony z polistyrenu, opakowanie nie mieści farb, kleju i pędzli.
Pudełko gromadzi pakiet ramek z częściami, obrazkową instrukcję konstrukcji z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
Wiosną 1917 roku RFC otrzymała nowy myśliwiec RAF SE5. Myśliwiec ten posiadał potencjalnie niezwykle prawidłowe możliwości bojowe, co z powodzeniem zrealizował jeden z najkorzystniejszych asów Imperium, Albert Ball, w licznych pojedynkach powietrznych z samolotami przeciwnika. Jedyną znaczną wadą tego samolotu był silnik Hispano Suiza V8 o mocy 150 KM. Było niewystarczające. Silnik ten był stworzony we Francji i wymagał dalszych udoskonaleń. Sytuacja uległa zmianie wkrótce po pojawieniu się 200-konnego Hispano Suizy. Silnik, zespół napędowy, który mógłby znacząco ulepszyć samolot.
Pod koniec maja tego samego roku trzeci prototyp SE5 z nowym silnikiem odbył swój pierwszy lot. Samolot ten był nad wyraz podobny do swojego poprzednika, jednak nadal istniało kilka różnic: pojawiło się czterołopatowe śmigło, zbiornik paliwa na stępce został zainstalowany pośrodku środkowej części, dodano dostosowywane żaluzje chłodnicy, zarys rury wydechowej kolektory uległy zmianie, a ogromną przednią szybę zastąpiono zwykłą.
Pierwsze loty próbne potwierdziły wstępne wymagania: prędkość wzrosła o 29 km/h, a czas wzniesienia na wysokość 5000 m skrócono o połowę. Royal Aircraft Factory rozpoczęła masową produkcję SE5a w swym zakładzie w Farnborough jeszcze przed zakończeniem lotów testowych. Poza tym siedem firm podwykonawczych otrzymało pokaźne zamówienia na budowę tego typu.
56 Dywizjon RFC jako pierwszy otrzymał SE.E.5a w 1917 roku. Jednostka, która z powodzeniem latała na „zwykłym” SE.E.5, z radością przyjęła nową modyfikację tego samolotu. W trakcie jego eksploatacji odkryto kilka nieistotnych wad. Na przykład podwozie okazało się niewystarczająco potężne. Początkowo były one tworzone z cienkich rur stalowych, podobnie jak w poprzednim samolocie. Jednak w związku ze wzrostem masy samolotu, ich kompozycja wkrótce uległa nadmiernym obciążeniom. Później wyprodukowane samoloty miały potężne, grube drewniane podwozia.
Silnik w dalszym ciągu był głównym problemem SE.E.5a; Zakłady francuskie budowały go w niewystarczających ilościach. Dodatkowo jakość produkcji była nadal niezadowalająca. W efekcie silnik nieraz ulegał awariom w trakcie lotu. Czasami takie awarie kończyły się wypadkami śmiertelnymi.
Brytyjskie Dowództwo Wojskowe próbowało rozwiązać ten problem, nabywając licencję na produkcję Hispano Suiza: silnik nosił dzisiaj nazwę Wolseley Adder. Jednak i ten silnik nie spełnił oczekiwań, gdyż odziedziczył wszystkie negatywne cechy swojego poprzednika. Nad wyraz niepokaźna liczba SE5a miała ten silnik. Sytuacja uległa zmianie dopiero po pojawieniu się nowego silnika Wolseley Viper, którego konstrukcja bazowała na Hispano Suiza, lecz wyeliminowano wszystkie wady Hispano Suiza. W obszernej liczbie samolotów z silnikami Hispano Suiza, które trafiły do jednostek obsługi technologicznej, silnik Hispano Suiza został wymieniony na nowy. Jednak duża ilość SE5a zaopatrzonych w Hispano Suiza pozostała w służbie do końca sporej Wojny.
Model do sklejania, stworzony z polistyrenu, opakowanie nie mieści farb, kleju i pędzli.
Pudełko gromadzi pakiet ramek z częściami, obrazkową instrukcję konstrukcji z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
Wiosną 1917 roku RFC otrzymała nowy myśliwiec RAF SE5. Myśliwiec ten posiadał potencjalnie niezwykle prawidłowe możliwości bojowe, co z powodzeniem zrealizował jeden z najkorzystniejszych asów Imperium, Albert Ball, w licznych pojedynkach powietrznych z samolotami przeciwnika. Jedyną znaczną wadą tego samolotu był silnik Hispano Suiza V8 o mocy 150 KM. Było niewystarczające. Silnik ten był stworzony we Francji i wymagał dalszych udoskonaleń. Sytuacja uległa zmianie wkrótce po pojawieniu się 200-konnego Hispano Suizy. Silnik, zespół napędowy, który mógłby znacząco ulepszyć samolot.
Pod koniec maja tego samego roku trzeci prototyp SE5 z nowym silnikiem odbył swój pierwszy lot. Samolot ten był nad wyraz podobny do swojego poprzednika, jednak nadal istniało kilka różnic: pojawiło się czterołopatowe śmigło, zbiornik paliwa na stępce został zainstalowany pośrodku środkowej części, dodano dostosowywane żaluzje chłodnicy, zarys rury wydechowej kolektory uległy zmianie, a ogromną przednią szybę zastąpiono zwykłą.
Pierwsze loty próbne potwierdziły wstępne wymagania: prędkość wzrosła o 29 km/h, a czas wzniesienia na wysokość 5000 m skrócono o połowę. Royal Aircraft Factory rozpoczęła masową produkcję SE5a w swym zakładzie w Farnborough jeszcze przed zakończeniem lotów testowych. Poza tym siedem firm podwykonawczych otrzymało pokaźne zamówienia na budowę tego typu.
56 Dywizjon RFC jako pierwszy otrzymał SE.E.5a w 1917 roku. Jednostka, która z powodzeniem latała na „zwykłym” SE.E.5, z radością przyjęła nową modyfikację tego samolotu. W trakcie jego eksploatacji odkryto kilka nieistotnych wad. Na przykład podwozie okazało się niewystarczająco potężne. Początkowo były one tworzone z cienkich rur stalowych, podobnie jak w poprzednim samolocie. Jednak w związku ze wzrostem masy samolotu, ich kompozycja wkrótce uległa nadmiernym obciążeniom. Później wyprodukowane samoloty miały potężne, grube drewniane podwozia.
Silnik w dalszym ciągu był głównym problemem SE.E.5a; Zakłady francuskie budowały go w niewystarczających ilościach. Dodatkowo jakość produkcji była nadal niezadowalająca. W efekcie silnik nieraz ulegał awariom w trakcie lotu. Czasami takie awarie kończyły się wypadkami śmiertelnymi.
Brytyjskie Dowództwo Wojskowe próbowało rozwiązać ten problem, nabywając licencję na produkcję Hispano Suiza: silnik nosił dzisiaj nazwę Wolseley Adder. Jednak i ten silnik nie spełnił oczekiwań, gdyż odziedziczył wszystkie negatywne cechy swojego poprzednika. Nad wyraz niepokaźna liczba SE5a miała ten silnik. Sytuacja uległa zmianie dopiero po pojawieniu się nowego silnika Wolseley Viper, którego konstrukcja bazowała na Hispano Suiza, lecz wyeliminowano wszystkie wady Hispano Suiza. W obszernej liczbie samolotów z silnikami Hispano Suiza, które trafiły do jednostek obsługi technologicznej, silnik Hispano Suiza został wymieniony na nowy. Jednak duża ilość SE5a zaopatrzonych w Hispano Suiza pozostała w służbie do końca sporej Wojny.
