- Producent:
- Kategoria: Pozostałe modele do sklejania
Artykuł modelarski asygnowany dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, tworzony z polistyrenu, opakowanie nie mieści farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera zestaw ramek z częściami, obrazkową instrukcję konstrukcji z kolorystyką malowania, a także kalkomanie i części do modelu.
Zakończenie II wojny światowej i powrót społeczności międzynarodowej do normalnego życia codziennego dały dramatyczny impuls do rozwoju turystyki i podróży międzynarodowych, w których ważną rolę odegrał transport lotniczy. O ile przed wojną podróż samolotem była realna tylko dla wąskiej części społeczeństwa, czyli dla bogatych, dzisiaj głównym celem stał się transport masowy, gwarantujący jak największy komfort i wygodę podczas podróży.
Czołowe linie lotnicze USA, takie jak TWA i Pan Am, od dawna rywalizowały o prawo do zapewnienia maksymalnej liczby lotów na terenie kraju, a w latach powojennych na pierwszy plan wysunęła się potrzeba zapewnienia zupełnie nowego typu linii lotniczej; jeden proponujący podróże międzykontynentalne pomiędzy Ameryką a Europą. TWA złożyło ofertę na nowy samolot marki Lockheed, znany Constellation. Pan Am, który przez długi czas współpracował z firmą Douglas, już w 1946 roku otrzymał pierwszego Douglasa DC-6, który poprzez kilka lat był okrętem flagowym marki. Zdecydowany nie ustępować swym konkurentom, Pan Am zamówił udoskonaloną wersję Douglasa DC-6, która pojawiła się w maju 1953 roku i była znana jako DC-7. Samolot niezwykle przypominał swego poprzednika, choć zawierał szereg innowacji, wciąż niesłychanych w cywilnych samolotach, takich jak radar.
Wcześniejsze wersje DC-7 mogły przebywać w powietrzu do 8 godzin, co pozwalało na proste przeloty z jednego wybrzeża Ameryki na drugie, lecz nadal nie nadawały się do lotów międzykontynentalnych, a jedynie pojawienie się rodzaj DC-7C z 1956 r., nazwany „Seven Seas”, w końcu umożliwił regularne loty z większości amerykańskich miast do stolic europejskich. W porównaniu do swych poprzedników DC-7C był o 40 cali (1,02 m) dłuższy, co umożliwiło montaż dodatkowej liczby siedzeń w kabinie. Samolotem tym zainteresowały się niektóre europejskie linie lotnicze, np. SAS w Skandynawii i japońskie JAL; i przez pewien czas był obsługiwany poprzez wiodącego holenderskiego przewoźnika KLM.
Sukces DC-7C był głośny, lecz krótkotrwały. Nadeszła era lotnictwa odrzutowego. Pojawienie się epokowego Boeinga 707 momentalnie zepchnęło na dalszy plan wszystkie inne typy samolotów z silnikami tłokowymi. Choć absolutnie nie ustępowały nowicjuszowi w komforcie, nie mogły z nim konkurować prędkością i wkrótce zaczęto je przerabiać na samoloty transportowe, samoloty do gaszenia pożarów, a niektóre maszyny zostały nawet przejęte poprzez wojsko USA do zadań specjalnych. Pomimo nad wyraz krótkiego okresu służby w swej głównej roli, niektóre DC-7 nadal można było zobaczyć na niebie nawet pod koniec XX wieku, kiedy nadal były eksploatowane w zróżnicowanych krajach Afryki.
Model do sklejania, tworzony z polistyrenu, opakowanie nie mieści farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera zestaw ramek z częściami, obrazkową instrukcję konstrukcji z kolorystyką malowania, a także kalkomanie i części do modelu.
Zakończenie II wojny światowej i powrót społeczności międzynarodowej do normalnego życia codziennego dały dramatyczny impuls do rozwoju turystyki i podróży międzynarodowych, w których ważną rolę odegrał transport lotniczy. O ile przed wojną podróż samolotem była realna tylko dla wąskiej części społeczeństwa, czyli dla bogatych, dzisiaj głównym celem stał się transport masowy, gwarantujący jak największy komfort i wygodę podczas podróży.
Czołowe linie lotnicze USA, takie jak TWA i Pan Am, od dawna rywalizowały o prawo do zapewnienia maksymalnej liczby lotów na terenie kraju, a w latach powojennych na pierwszy plan wysunęła się potrzeba zapewnienia zupełnie nowego typu linii lotniczej; jeden proponujący podróże międzykontynentalne pomiędzy Ameryką a Europą. TWA złożyło ofertę na nowy samolot marki Lockheed, znany Constellation. Pan Am, który przez długi czas współpracował z firmą Douglas, już w 1946 roku otrzymał pierwszego Douglasa DC-6, który poprzez kilka lat był okrętem flagowym marki. Zdecydowany nie ustępować swym konkurentom, Pan Am zamówił udoskonaloną wersję Douglasa DC-6, która pojawiła się w maju 1953 roku i była znana jako DC-7. Samolot niezwykle przypominał swego poprzednika, choć zawierał szereg innowacji, wciąż niesłychanych w cywilnych samolotach, takich jak radar.
Wcześniejsze wersje DC-7 mogły przebywać w powietrzu do 8 godzin, co pozwalało na proste przeloty z jednego wybrzeża Ameryki na drugie, lecz nadal nie nadawały się do lotów międzykontynentalnych, a jedynie pojawienie się rodzaj DC-7C z 1956 r., nazwany „Seven Seas”, w końcu umożliwił regularne loty z większości amerykańskich miast do stolic europejskich. W porównaniu do swych poprzedników DC-7C był o 40 cali (1,02 m) dłuższy, co umożliwiło montaż dodatkowej liczby siedzeń w kabinie. Samolotem tym zainteresowały się niektóre europejskie linie lotnicze, np. SAS w Skandynawii i japońskie JAL; i przez pewien czas był obsługiwany poprzez wiodącego holenderskiego przewoźnika KLM.
Sukces DC-7C był głośny, lecz krótkotrwały. Nadeszła era lotnictwa odrzutowego. Pojawienie się epokowego Boeinga 707 momentalnie zepchnęło na dalszy plan wszystkie inne typy samolotów z silnikami tłokowymi. Choć absolutnie nie ustępowały nowicjuszowi w komforcie, nie mogły z nim konkurować prędkością i wkrótce zaczęto je przerabiać na samoloty transportowe, samoloty do gaszenia pożarów, a niektóre maszyny zostały nawet przejęte poprzez wojsko USA do zadań specjalnych. Pomimo nad wyraz krótkiego okresu służby w swej głównej roli, niektóre DC-7 nadal można było zobaczyć na niebie nawet pod koniec XX wieku, kiedy nadal były eksploatowane w zróżnicowanych krajach Afryki.
