- Producent: SPECIALREPLICAS
- Kategoria: Repliki broni białej
- Rodzaj: szabla
GŁADKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 B/POCH NA TABLO
Producent: Płatnerze (WZ 1750 GŁADKA)
informacje technologiczne:
Długość: 92 cm
Waga: 1,2 kg
Szabla husarska to szabla bojowa polskiej jazdy (w tym husarii) użytkowana w XVII i XVIII wieku. Zastąpiła XVI – wieczną szablę węgiersko – polską.
Szabla ta posiadała kołowo wykrzywioną głownię z tzw. Piórem na sztychu. Jelec w formie prawie całkowicie zamkniętej w celu ochrony rąk i zwiększenia masy rękojeści. Głowica rękojeści lekko wysunięta ku przodowi. Posiadała również paluch – pierścień dobrany do oparcia kciuka, wzmacniający uchwyt i usprawniający realizowanie cięć. Górna część głowni zatępiona, służąca do blokowania ciosów przeciwnika. Szabla ta dopasowana była do wykonywania nawet najbardziej nieprzystępnych ataków. Uznawana za najkorzystniejszą kawaleryjską szablę świata.
Prezentowana szabla jest wierną repliką oryginalnej szabli polskiej husarii.
Obie strony ostrza są gładkieprzypasowane do grawerunku.
komplet zawiera również drewniane tablo.
Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kg
Rys historyczny:
Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,choćby rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, z ochotą korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i różnych świąt. Służyła im z zasady tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, iż nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.
Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy w dodatku szable była z reguły niezwykle mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były stanowczo częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją oraz przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
na dodatek na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.
Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki i hełmy (nieraz kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o efektownych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.
