Rękopisy Mieczysława Jastruna, w których autor w sposób nad wyraz kolorowy i poetycki, co fotograficzny, opisuje w kilku częściach swoje losy. Dzieciństwo, spędzone z rodzicami w Małopolsce (Galicji), wybuch I Wojny Światowej i ucieczkę z ukochanych miejsc. Widzimy jego młodość - czyli okres gimnazjalny i studencki do roku 1930 - spędzoną w Tarnowie i Krakowie, kontakty z pismem,,Skamander" i,,Zwrotnicą", pierwszą posadę w szkole w Kolbuszowej. Poznajemy dorosłego Jastruna, pisarza, nauczyciela w Brześciu, a potem w gimnazjum w Łodzi; dzięki niemu zawieramy znajomość z Julianem Przybosiem, Bruno Schulzem i innymi poetami; widzimy wybuch II Wojny Światowej, jego ucieczkę do Lwowa, potem po roku powrót do Warszawy, tajne nauczanie, pisanie wierszy. Książka mieści jeszcze pełny życiorys artysty jego pióra, a także dziennik z podróży z żoną Mieczysławą, synem Tomaszem i synową Ewą do miejsc ze swego dzieciństwa.