Brzeska-gaudier zofia Matka i inne zapiskiy

Książka asygnowana jest przede wszystkim tym, którzy chcieliby się dowiedzieć, kim była Zofia Brzeska-Gaudier. Fantazje o tej postaci były wytworzone już kilka lat po jej śmierci (choć umarła zupełnie zapomniana w szpitalu psychiatryczym w Glouster) m.in poprzez Jimie'go Eda w książce,,Dziki Mesjasz".

Ta bohaterka, przestawiona w książce a następnie powielona w filmie Kena Russella o tym samym tytule, stała się ucieleśnieniem, twarzą Brzeskiej na dużo dekad, a jaka była ona naprawdę$2556,,Dzięki publikacji tych rękopisów możemy po raz pierwszy wysłuchać opowiedzianą jej słowami historię jej życia" - pisała Gillian Raffles we wstępie do angielskiego wydania książki.

I tak również jest.,,Matka i inne zapiski" jest książką autobiograficzną, którą można podzielić na 3 części, wątki. Początek jest wprowadzeniem do życia Brzeskiej przed poznaniem Henrego Gaudiera, z którym się związała w Paryżu w 1909 roku.

Jest skrótowym przedstawieniem jej życia w Galicyjskiej wiosce, a następnie w miastach europejskich i amerykańskich w których szukała pracy i niezależnego, na ile to było realne dla kobiety w początkach xx wieku, życia.

Następne fragmenty odnoszą się do czasu wspólnie spędzonego z Gaudierem - młodszym o 20 lat francuskim artystą. Są to niedługie opowiadania, w których Brzeska daje wyraz swemu talentowi literackiemu. Ostatnią część stanowią zapiski kobiety samotnej, umęczonej cierpieniem po stracie ukochanego.

W tej części znajduje się jeszcze korespondencja, jedna z ostatnich przed nasilającą się u niej chorobą psychiczną. Brzeska nie kamufluje się za społecznymi konwenansami, nie upiększa się, nie mizdrzy do czytelnika, może dlatego, że nie była w stanie przewidzieć czy jej teksty kiedykolwiek zostaną wydane,dzięki temu są tak nieszablonowe, a z zasady prawdziwe i mocne.

Książka Brzeskiej nie należy do nieskomplikowanych lektur, lecz jest doskonałym uzupełnieniem informacji o zupełnie zapomnianej pisarce.$2557 Niekiedy czepiając się życia, odczuwałam pustkę, którą musiałam zostawić za sobą - wszystko niedokończone, żadnej kochającej duszy, która żałowałaby mojego odejścia.

Cóż za pustka, cóż za przygnębiająca pustka. Szłam poprzez życie jak chamka, kretynka, nie zostawiając Ludzkości po sobie żadnych śladów, a jednocześnie płonąc zapałem twórczym.