korczakowskie narracje pedagogiczney

Janusz Korczak klasycznie kojarzony jest z Holokaustem i gehenną warszawskiego getta, tymczasem wielkość Korczaka w pierwszej kolejności wyraża się nie tylko w tragicznej drodze śmierci z Umschlagplatzu do Treblinkina dodatek – a może najczęściej – w dziele jego życia zawodowego, w którym zintegrujeł medycynę z wychowaniem dzieci. Na tym polu dokonał odkryć szczególnych, bezdyskusyjnie przekraczających ramy swojego czasu. Dziś Korczak zaliczany jest w poczet największych pedagogów XX wieku: jego miejsce jest wśród takich autorytetów, jak Jean-Jacques Rousseau, John Locke i Johann Heinrich Pestalozzi.

Spuścizna pedagogiczna Korczaka odczytywana jest na ogół w perspektywie renesansu problematyki dziecka i dzieciństwa: powracają elementarne pytania: kim jest dziecko, na czym polega jego rozwój, co oznacza godność dziecka, prawa dziecka i dziecięce obywatelstwo w rodzinie, w środowisku lokalnym, w instytucjach społeczno-edukacyjnych, wreszcie – w społeczeństwie i państwie. Tym kwestiom towarzyszy bezustannie refleksja nad relacjami pomiędzy dziećmi a dorosłymi, opartymi na miłości, wzajemnym szacunku i dialogu, tworzącym pomost pomiędzy starszym a młodszym pokoleniem. Ostatecznym wnioskiem i finalną wynikiem jest odkrywanie i redefiniowanie uniwersalnych idei i przesłań pedagogicznych, zawartych w dziele Korczaka, adresowanych do zróżnicowanych grup społecznych, środowisk i kultur.

Korczakowskie narracje pedagogiczne są próbą współczesnego odczytania spuścizny pedagogicznej Janusza Korczaka, przepuszczonej poprzez pryzmat dzisiejszych wyzwań i wątpliwości, towarzyszących tak badaczom, jak i praktykom. Czytelnik nie odnajdzie tu prostych rad, zasad czy powierzchownych uogólnień, od których Korczak za każdym razem stronił. Jest to książka prezentująca pewien model pedagogiki użytecznej,jednocześnie refleksyjnej, opartej na miłości do dziecka, mądrości wychowawczej i ciągłym namyśle nad rozwijającym się dzieckiem i dorosłym, który uczy się dziecka, razem z dzieckiem i od dziecka.

Korczakowskie narracje pedagogiczne łączą wymiar poręczny i akademicki. Pokazują idee pedagogiczne sporego myśliciela, przedstawiają unikalny system wychowawczy, dokumentują sukcesy i porażki Korczaka w pracy z dziećmi. Całość wywodu osadzona jest głęboko w kontekście międzywojennej pedagogiki, z jakiej wyrastał i uczył się Korczak, a równocześnie zakorzenia spuściznę Korczaka w dzisiejszej pedagogice humanistycznej – wielowymiarowej, opartej na uniwersalnych wartościach, interpretowanej wedle odmiennych znaczeń i kodów kulturowych.