W monografii ukazano metody terrorystyczne stosowane przez lewicowe ugrupowania (socjalistyczne i anarchistyczne) działające na przełomie XIX i XX w. Na terenie Królestwa Polskiego. Punktem wyjścia przeprowadzonych rozważań była geneza i charakterystyka różnorodnych nurtów lewicowych przejawiających się w życiu społecznym zachodniej i wschodniej Europy w omawianym okresie, działalność polskich formacji lewicowych i teoretyków i propagatorów tego kierunku. Prezentując kolejne etapy bezprecedensowych wystąpień od 1905 r., zwrócono uwagę na reakcyjną politykę carskiego reżimu, a także przybliżono zachowania różnorodnych środowisk społecznych - mieszkańców dużych aglomeracji miejskich, terenów wiejskich, a także strajkującej młodzieży. Kluczowe dla pracy było przedstawienie formacji bojowych i działalności ugrupowań lewicowych, które posługiwały się metodami terrorystycznymi. Dało to podstawę do porównania tych radykalnych kierunków, popularnych tak w Rosji, jak i w Królestwie Polskim,, a także wyróznionia ich podobieństw i różnic. W podsumowaniu dokonano percepcji metod terrorystycznych stosowanych przez przełomowe formacje z pozycji konkurencyjnych ugrupowań konserwatywnych i narodowo-demokratycznych oraz z użyciem metod stosowanych poprzez współczesne nauki humanistyczne.