"Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku", autorstwa Błażeja Ciarkowskiego z Politechniki Łódzkiej i Krzysztofa Stefańskiego z Uniwersytetu Łódzkiego, jest pierwszym, pionierskim opracowaniem ważnego dla dziejów miasta zagadnienia.
W usystematyzowany, chronologiczny sposób demonstruje pojawienie się i rozwój w architekturze Łodzi modernizmu - nurtu, który odcisnął piętno na sztuce XX wieku, a stanowczo ważny był dla architektury.
Modernizm oznaczał zerwanie z formami historycznymi i przy wykorzystaniu nowych technologii: żelbetu, stali i szkła, wprowadzał estetykę prostych, kubicznych form i odejście od używania ornamentu.
W okresie międzywojennym związany był z lewicującą ideologią budowania "nowego, demokratycznego świata", co zaowocowało swoistą rewolucją w budownictwie mieszkaniowym, posiadającą poprawić katastrofalną sytuację bytową ubogich warstw ludności.
Publikacja podzielona jest na trzy części. Pierwsza opisuje początki łódzkiego modernizmu - pojawienie się secesji i nowych konstrukcji żelbetowych przed I wojną światową. Część druga ukazuje triumf modernizmu w latach międzywojennych, kiedy świeże formy zaczęły przekształcać architektoniczny obraz miasta.
Część trzecia pokazuje modernizm czasów PRL-u, zwany też socmodernizmem, który zmienił nad wyraz charakter miasta, równocześnie w centrum, jak i na obrzeżach, w formie dużych osiedli mieszkaniowych (blokowisk).
Autorzy zwracają też uwagę na architektów związanych z tym nurtem, twórców o pokaźnym i ważnym dorobku. Książka pokazuje znaczenie modernizmu dla architektury Łodzi. Umożliwia zerwanie ze stereotypowym spojrzeniem na miasto przez pryzmat jedynie architektury XIX wieku: kamienic, fabryk i fabrykanckich rezydencji.
demonstruje inne oblicze Łodzi, która konsekwentnie w ciągu XX wieku zmieniała swój wizerunek. Całość ilustrują liczne nieszablonowe projekty i zdjęcia. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.