- Producent: Pomaton EMI
- Kategoria: Pozostała muzyka
„duży Romantyk" ery big beatu - dusza zespołu Czerwone Gitary, charyzmatyczny solista, autor modnej muzyki filmowej, kompozytor największych polskich przebojów minionych kilku dekad. Seweryn Krajewski (ur. 1947) rozpoczął zawodową karierę muzyczną w grupie Pięciolinie w Gdańsku. Kiedy do formacji dołączył Krzysztof Klenczon przekształciła się ona w Czerwone Gitary. Był styczeń 1965 roku - przez kolejne pięć lat Czerwone Gitary były najpopularniejszym zespołem polskiej sceny młodzieżowej, używając jako swojej wizytówki hasła: „Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce!". Już w niecały rok po założeniu grupa zdobyła pierwsze miejsce w plebiscycie prestiżowego miesięcznika Jazz w kategorii zespołów wokalno-instrumentalnych, zaś w rok później powtórzyła ten sukces. Czerwone Gitary zdobywały liczne nagrody, m.in. Na kolejnych festiwalach opolskich (gdzie w 1967 roku Polska Federacja Jazzowa przyznała nagrodę za kompilację Sewerynowi Krajewskiemu). Doszło do tego wyróżnienie najważniejszego amerykańskiego pisma bran żowego, Billboard (w 1969 roku) i „Złoty Mikrofon" amerykańskiej polonii dla „najpopularniejszego polskiego wykonawcy". Kolejne albumy Czerwonych Gitar zdobywały status „Złotej płyty" i biły rekordy sprzedaży. Repertuar grupy formujeli obaj równorzędni liderzy - Seweryn Krajewski, a także Krzysztof Klenczon. Ten pierwszy utożsamiany był typowo z „romantycznym" obliczem zespołu (Anna Maria), ale był on także autorem wielu rock’n’rollowych przebojów, m.in. Nie zadzieraj nosa i Takie spektakularne oczy. Po odejściu Krzysztofa Klenczona w 1970 roku Seweryn Krajewski panował w Czerwonych Gitarach nienaruszalnie. W ciągu kolejnych lat istnienia zespołu skomponował takie przeboje, jak Ciągle pada, Płoną góry, płoną lasy, Mam korzystny dzień, Słowo jedyne - ty, Port piratów, Trzecia miłość - żagle, Niebo z moich stron czy Wschód słońca w stadninie koni. Był także autorem prawdziwych „megahitów": Nie spoczniemy i Remedium. Tę ostatnią piosenkę (znaną także pod tytułem Wsiąść do pociągu) - lecz w wykonaniu Maryli Rodowicz - lubiano w plebiscycie Polskiego Radia za „przebój 40-lecia". Pod koniec lat 70-tych Seweryn Krajewski postanowił poświęcić się zwykle pracy kompozytorskiej. Rozwiązał zespół Czerwone Gitary (reaktywowany na początku lat 90-tych dla kilku entuzjastycznie przyjmowanych tras koncertowych) i rozpoczął drugi etap kariery - jako solista. Od tamtej pory pisał także coraz więcej dla innych artystów (warto przypomnieć, że jego piosenka Gondolierzy znad Wisły w wykonaniu Ireny Jarockiej zdobyła wyróżnienie na festiwalu opolskim już w 1968 roku). Najszczególniej owocna artystycznie okazała się współpraca Seweryna Krajewskiego z Marylą Rodowicz, dla której napisał obszerny przebój Niech żyje bal, wyznaczony na World Song Festival w Los Angeles (1984) oraz m.in. Leżę pod gruszą (Święty spokój), Gołębi song czy Wariatka tańczy. Nagrywał z nią także romantyczne duety: Kołysanka dla „Okruszka", Ludzkie gadanie, Pogoda na szczęście. Seweryn Krajewski solista - lirycz...
