Wybuch mózgu, regres, przełom, metafora... Afazja występuje w literaturze, zwłaszcza autobiograficznej, i opracowaniach na swój temat pod najróżniejszymi pojęciami. Jest fenomenem egzystencji, który zyskał niemało reprezentacji kulturowych - nadal wydaje się jednak doświadczeniem umożliwiającym bezustanne powracanie do najważniejszych problemów bycia w świecie.
Podstawowym tematem tej książki jest tworzenie (poiesis) narracji o afazji. Mimo że opisy doświadczenia uszkodzenia mózgu stanowią jeden z najmniejszych obszarów współczesnego piśmiennictwa, zostają potraktowane jako uniwersalna narracja o konstruowaniu tożsamości, przedstawiająca warunki i możliwości poiesis siebie po udarze.
Są one mocnymi analizami stanu po afazji, próbą odtworzenia utraconej pamięci, próbą opracowania doświadczeń w formie autobiografii lub rodzaju poradnika czy wreszcie próbą przedstawienia stosownej reprezentacji przeżycia związanego na przykład z utratą możliwości ekspresji uczuć poprzez język czy umiejętności dekodowania symboli językowych wyznaczających dynamikę codziennego życia.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.