Tytułowe piętnaście podróży trwa łącznie sześć lat (1940-1946). Czternaście spomiędzy nich odbywa się w Polsce. Odległości bywają różnorodne. Niekiedy wyjątkowo minimalne (dwa przystanki autobusem, dwudziestominutowy spacer), a czasem pokaźniejsze - o niemało większe. W chwili, gdy ją poznajemy, podróżniczka ma siedem lat. Po drodze dziewczynka traci dom, rodzinę, nazwisko i włosy - aż wreszcie gubi również strach.
W tych nieprzystępnych latach dwie rzeczy pomagają bohaterce podczas podróży: kilka lekcji udzielonych poprzez rodziców - i ogromne szczęście, które nigdy jej nie opuszcza.