Jest to cykl wykładów wygłoszonych poprzez Steinera w Oxfordzie. Poświęcone są one pedagogice waldorfskiej. Steiner początkuje od przedstawienia duchowego podłoża wychowania. Prezentując trzy pierwsze siedmioletnie okresy życia w rozwoju człowieka, wskazuje, jak w każdym z tych okresów dziecko oczekuje od swoich nauczycieli i wychowawców innego sposobu prowadzenia lekcji, a co za tym idzie, innego rodzaju pedagogicznych umiejętności i predyspozycji wewnętrznych.
Wykłady te omawiają drogi rozwoju duchowego, ale niosą również cenny materiał dotyczący praktycznych aspektów pedagogiki waldorfskiej. Wychodząc od idei trójczłonowości, Steiner omawia niemało konkretnych zagadnień związanych z trzema pierwszymi siedmioletnimi okresami rozwoju dziecka.
Jego wskazówki idą równolegle w dwóch kierunkach, jedne dotyczą potrzeb rozwojowych dziecka i optymalnych do tego sposobów postępowania z nim, drugie odnoszą się bezpośrednio do nauczyciela, do jego umiejętności pedagogicznych i do jego światopoglądu i jego postawy uczuciowo-moralnej.
Wśród tych rozważań pedagogicznych odnajdziemy również wykład zajmujący się samą szkołą waldorfska, jej życiem i organizacją.